Wyżeł Weimarski

WYŻEŁ WEIMARSKI - WZORZEC FCI
KRAJ POCHODZENIA: Niemcy
DATA PUBLIKACJI OBOWIąCUJąCEGO STANDARDU: 27. 02. 1990
PRZEZNACZENIE: Wszechstronny pies myśliwski, pies wystawiający.
KLASYFIKACJA FCI:
Grupa 7 Wyżły
Sekcja 1.1 Typ kontynentalny.
Pies podlegający próbom pracy.

Łyk historii…

Przodkami wyżła weimarskiego były pochodzące z Francji psy św. Ludwika, które przebywały na francuskim dworze królewskim do połowy XVw. W roku 1631, A. van Dyck namalował księcia Pfalz Ruperta a u jego boku srebrzystego psa z białą plamą na piersi i długim ogonem, który rozmiarem i typem przypomina współczesnego wyżła weimarskiego. Nie oznacza to jednak, że już wówczas rasa ta hodowana była w czystej linii. W XVII wieku utworzono na dworze Książąt Weimaru hodowlę szarych psów, gdzie poprzez rygorystyczną selekcję doprowadzono do srebrzysto-szarego umaszczenia przypominającego dzisiejsze ubarwienie wyżła weimarskiego. (Pod koniec XVIII wieku książę Saschsen-Weimar Karol August skrzyżował niemieckiego wyżła krótkowłosego z angielskim pointerem, w wyniku czego przyszedł na świat srebrzystoszary pies, który później stał się założycielem linii wyżłów weimarskich.). Pierwsze wyżły weimarskie pojawiły się na wystawie w Berlinie w roku 1880. Zaprezentowano wtedy 14 psów. Kres hodowli na dworze weimarskim położyła I Wojna światowa. Wojenna zawierucha zmiotła z Europy hodowle wyżłów weimarskich, a ich wznowienie rozpoczęto dopiero w okresie II Wojny Światowej w USA i Wielkiej Brytanii, a w połowie XXw. również w Australii i Europie.

WYGLĄD OGÓLNY:
średniej do dużej wielkości pies myśliwski. Budowa typowa dla psa pracującego, o pięknych kształtach, sucha, muskularna. Wyraźne cechy płci.

WAŻNE PROPORCJE :
Długość ciała do wysokości w kłębie jak 12 : 11. Proporcje głowy: trzewioczaszka nieco dłuższa od mózgowioczaszki (mierzonej od stopu do guza potylicznego).
Kończyny przednie: odległość od łokcia do środka śródręcza mniej więcej równa odległości od łokcia do kłębu.

CHARAKTER:
Wszechstronny, zrównoważony, z dużą pasją pies myśliwski, łatwy do szkolenia.. Wytrwały w systematycznym okładaniu pola, jednak nie nadmiernie żywiołowy. Bardzo dobry wiatr. Pies cięty w stosunku do drapieżników i innej zwierzyny, dobry pies stróżujący, jednak nie wykazujący nadmiernej agresji. Niezawodny w polu jak i w wodzie. Wykazuje skłonność do pracy po strzale.

GŁOWA
MÓZGOWIOCZASZKA:
W harmonii z wielkością psa i trzewioczaszką. Szersza u samców niż u suk, jednakże u obu płci zachowane dobre proporcje pomiędzy szerokością mózgowioczaszki, a długością całej głowy. Występuje bruzda czołowa. Guz potyliczny słabo lub umiarkowanie rozwinięty. Łuki jarzmowe dobrze rozwinięte.
Stop: Wyjątkowo słabo zaznaczony.

TRZEWIOCZASZKA:
Nos: Duży, wystający ponad żuchwę. Koloru ciemnocielistego, przechodzącego stopniowo w szary.

Kufa: Długa i, szczególnie u samców, silna, sprawiająca wrażenie kanciastej. Żuchwa i szczęka tak samo silne. Grzbiet nosa prosty, często lekko wypukły, nigdy wklęsły.

Fafle: Niezbyt obfite, od wewnątrz koloru ciemnocielistego (tak jak i podniebienie). Słabo zaznaczone kąciki warg.

Uzębienie: Szczęka i żuchwa silne, uzębienie kompletne, regularne, mocne. Zgryz nożycowy.

Policzki: Muskularne, dobrze zaznaczone. Zdecydowanie sucha głowa.

Oczy: Koloru od jasno do ciemnobursztynowego, o inteligentnym wyrazie. Błękitne u szczeniąt. Okrągłe, osadzone lekko skośnie. Powieki dobrze przylegające.

Uszy: Płaskie, szerokie i stosunkowo długie, sięgające mniej więcej kącika warg. Osadzone wysoko i wąsko, zaokrąglone na końcach, pofałdowane. Gdy pies jest czujny i nasłuchuje są zwrócone lekko do przodu.

czytaj więcej